Lieve allemaal,

Het is achter de rug. De Dodentocht in België is een feit. 100 km lopen binnen 24 uur, waarom wil een mens dit doen.
Ik zal jullie vertellen over onze ervaring.

Vrijdagmiddag kwam Ilse naar ons toe zodat Wim ons naar een treinstation in België kon brengen. Er stond namelijk zo’n file, dat dit de beste oplossing was. Omdat Wim en ik vorige week zaterdag  de startbewijzen al hadden opgehaald, hoefden we nu niet in de rij te staan. We hadden alles al binnen. ook had ik diezelfde zaterdag alvast een tafeltje gereserveerd  voor 9 augustus , zodat Ilse en ik nog iets konden eten. En daar zijn we om 17.00 uur neergeploft en hebben een heerlijke schotel met stoofvlees gegeten.Aan ons tafeltje waren nog 2 plekken vrij. Toen we 2 dames (ook deelnemers) een plekje zagen zoeken, nodigden we ze bij ons uit. Dat was super gezellig. Leuke jonge moedertjes. Hadden 1x 40 km getraind en een keertje 30 en 20 km gelopen. Verder korte stukjes. Ilse en ik keken elkaar aan….We dachten hetzelfde. Gelukkig hebben wij iets meer kilometers in de benen. We noteerden het startnummer van de ene en zo konden we ze volgen. We wenste elkaar succes en gingen naar de start. Tenminste….als we niet door die meiden waren tegengehouden, waren we zomaar een verkeerde kant op gegaan. Typisch iets voor ons 🙂
Bij de start aangekomen kan je kiezen uit 2 kleuren. De start is verdeeld in 2 groepen om zo de massa te spreiden.
We gingen heerlijk van start, best een goed tempo erin en dat konden we de eerst 30 km volhouden. Top! Het was inmiddels wel donker geworden en dat liep niet echt prettig. Onverharde paden met kuilen, paden met kiezelstenen…erg zwaar allemaal. Blij als we met een collega-loper op konden lopen die een zaklamp bij zich had. We zijn even gestopt voor een koek en wat drinken en weer door voor 20 km. Zo waren we om 05.30 uur op de helft. Dit was een beetje mijn planning. Nu kijken hoe we het verder invullen. Wat er mogelijk is. Eerst een warme maaltijd erin gooien die we van te voren besteld hadden. Heerlijke pasta…maar om 06.00 uur best wel veel.  Gewoon even de rust pakken is ook niet verkeerd. Dat het een saai gebouw was met saaie mensen dat hadden we niet ingecalculeerd. Sowieso onderweg is het stil en zijn de Belgische lopers niet in voor een praatje. Ze zijn zo gefocust op de finish, dat ze in zichzelf gekeerd zijn.  En wij zijn Nijmegen gewend met z’n sfeer en gezelligheid. Zowel op het parcours als langs de kant. Dat was hier ver te zoeken.
Maar wij lieten ons niet kennen. Doorgaan met die hap en op naar de volgende controle/pauze stop. En zo kwamen we bij de 75km….wat was ik blij die te zien. Komt er een jongen naast mij lopen. Ik zeg…nog maar 25 km!! Zegt ie… Ik ben de hele tijd al aan het janken, ik kan niet meer stoppen. Zo bizar wat het met je doet. Maar ik ga het redden en daarna doe ik het nooit meer. Go for it, zeg ik!!!
We  gaan nog voor een 10 km om dan weer te rusten. En zo zaten we op een bankje in de schaduw lekker aan een bak koffie met een heerlijke koek. Alles zo goed verzorgd onderweg. Komt er een man naast me zitten.  “Ik ben kapot, het lichaam wil niet meer”  Even bijkomen zeg ik. De hoeveelste keer is het? De 28ste, zei hij. Oh ja…waarom doe je dat toch? Hij kon het antwoord niet geven. Hij vertelde mij dat ie een ander jaar op 500 meter voor de finish een oude baas voor zich had lopen. Die zag z’n vrouw, kinderen en kleinkinderen en viel neer. Hartinfarct. Hij overlijdt en wordt met brancard met de medaille op z’n buik afgevoerd.  Heftig verhaal en het zet je aan het denken. Ik wens de man nog 15 goeie kilometers. Hij zegt…nog 3 uurtjes. Dan klinkt het voor mij ineens weer ver. 3 uur..pffff. Op naar de volgende 10 km dan maar. We kwamen  op een rustplek met een stel gezellige Belgen. Ze bestaan!! 😉  Daar hebben we lekker zitten kletsen. Dat deed ons goed. Nu nog maar 2 uur….En weer opstaan om er tegenaan te gaan. Komt er ooit een einde aan… We besloten nog even te pauzeren bij de laatste stop. Nu was het nog 4 kilometer. Normaal draai je daar je hand niet voor om, maar die laatste zijn zo zwaar, ik kan het gewoon niet uitleggen. Ik voelde in mijn schoenen dat er blaren ontstonden, maar die kon ik gelukkig negeren. Nog 3…….”Goedemiddag mensen aan de kant, wakker blijven!!”  Ik heb bijna iedereen aangesproken. Heb de wave zo nu en dan gedaan en dan zie je dat ze meedoen. Het zit er bij hun niet van nature in.  Misschien zijn ze wel gek geworden van die 2 Hollandse meiden, hahaha. Nog 2 Ilse!! We kunnen het!! Maar wanneer komen we weer in het plaatsje joh….  ik zie nergens een wegwijzer. Je raakt geïrriteerd, je snapt niet waarom het nog zo lang is…je bent er zo klaar mee. Maar dan ineens zie je “vanaf hier nog 500 meter” Je krijgt vleugels, je wordt nog blijer dan je al bent, ik ga springen, dansen…ik pak Ilse haar hand, doen samen nog een wave en dan zegt Ilse…daar links staan ze… ik zoeken en ja hoor, Wim en Marcel. We vliegen ze in de armen. Wat zijn we blij en dankbaar dat onze lichamen het zo goed gehouden hebben. Wat kan een mens toch veel aan, echt bizar. Met een fles champagne liepen we door over de streep. Het is klaar!!! We hebben deze monsterklus geklaard. Zo fijn dat ik het samen met Ilse heb gelopen. We zijn mega  trots op onszelf, maar zeker ook trots op elkaar.

Maar…1x is genoeg haha
Geef mij Nijmegen maar, met z’n sfeer en gezelligheid.

Nu lekker uitrusten en bijkomen.
Op naar een volgende uitdaging.

Liefs van mij,
Yvon.
Ps. De jonge moedertjes waar ik het eerder over had, zijn er met 37km mee gestopt.