Lieve allemaal,

We hebben het gehaald!! Wim voor de eerste keer en ik voor de 4de keer. Wat is het toch een mooie en grandioze belevenis. Ik blik even terug.
Vrijdagochtend stonden we op na een te korte nacht. Half 12 slapen en 4 uur weer op, pff… Maar goed, op zo’n laatste dag maakt het gewoon niet meer uit. We gingen van start, na begroet te worden door (volgens mij) alle studenten uit Nijmegen. Wat een volk was er op de been. Zo gaaf om te zien. Er zat wel de nodige drank in, maar totaal niet vervelend. Na een uur moest ik ineens naar de wc en ik pakte de eerste de beste mogelijkheid. Dat was in een kroeg waar maar 1 wc was en er waren meer mensen (joh!). Dat werd dus wachten en dat duurt lang. Het mooie is dat je het zonde vindt van je vroege start. Maar dat maakt natuurlijk helemaal niet uit. Het is geen race, je loopt voor jezelf. Maar toch zit er iets van een strijdgevoel in. Maar wat een opluchting als je naar het toilet bent geweest, je loopt dan een stuk soepeler. We zijn een hoop bekende uit Pijnacker tegengekomen en met elkaar opgelopen. Ons tempo ligt iets hoger en na een half uurtje loop je dan weer verder. Op 20 km zijn we gestopt voor een bak koffie met een gevulde koek in het plaatsje Linden. Dit dorp heeft met de Nijmeegse een thema en dat was dit jaar troonswisseling. Leuke creaties en woordspelingen. Een lekker muziekje er bij en het kopje koffie wordt nog lekkerder. En we gingen weer, op naar Cuijk. Woaw, wat een spektakel. Muziek, dansen, springen, swingen en …lopen. Er stond een camera en daar kwam ik dansend op af. Ik had zo de ruimte, dat ik de hele straat gebruikte. Zo heerlijk om te doen. Mensen langs de kant die klappen en joelen en zeggen, “nou jij kan nog wel een keer”. Ik lach dan en ga vrolijk door, maar als je dan na het feestgedruis weer gewoon gaat lopen, dan voel ik het wel hoor. Mijn schenen en voeten doen behoorlijk zeer. Maar geen blaren en daar ben ik blij mee. Op de dijk lopen met het warme weer was pittig, maar goed te doen. Helemaal als je ineens een bekende tegenkomt. De 2 mannen die we in Katwijk bij de kippenloop hadden gesproken. Niet te geloven! We hebben bijna de hele dijk lopen kletsen en weer ben je een stuk verder. Wel vroeg ik waar hun kikkerpak nu was, want daar waren ze aan te herkennen hadden ze gezegd. Nee, met dat warme weer doen we dat pas 6 km voor de finish aan. Oh, jammer.. Leuk om effe te kletsen. En dan kom je op de Via Gladiola en dan is het nog 12km. Wat een sfeer, dat is zo mooi. Allemaal vrolijke gezichten. Je krijgt gladiolen en voelt je echt een held. Op nog 2km voor de finish, stonden Theo en Ilse met hun kids ons op te wachten. Met champagne werden we onthaald, zo gaaf. Ik denk dat we er een kwartiertje hebben gestaan en daarna hebben we het mooiste stuk gelopen. Kippenvel krijg je er van. En wat ben ik blij dat ik dit samen met Wim mag meemaken. Wat is het heerlijk als je samen zo kan genieten. De tranen stonden hoog, maar we konden het droog houden. En daar was de finish en kon ik mijn “kruisje” ophalen. Maar wat eigenlijk wel zo belangrijk was, schoenen uit en dan eerst een biertje. Hoor ik ineens: Yvon! Kijk ik achterom, staan daar Jobea en haar man!!! 2 jaar geleden hebben we vaak met hun gelopen en gelachen en ik had al tegen Wim gezegd, het zou toch leuk zijn als ik ze zou zien. En dan op de laatste dag! We zijn op de wedren een biertje met elkaar gaan drinken. Opeens zei ik tegen Wim, we moeten nog een foto laten maken. Oh ja, laten we dat eerst doen. Komen we daar, beginnen ze al te lachen. Die jongen maakt de foto en zegt voor Wim en Yvon hè! Wat lachen joh, je weet het nog (had ie vast ergens opgeschreven, ha ha). Met een hele leuke foto en nog een paar biertjes liepen we terug naar de wedren. Staan daar ineens Astrix en Obelix , daar wil ik wel even mee op de foto. Wat maken mensen er toch veel werk van, prachtig. Ik ga weer zitten en loopt er een kikker voorbij. Zou dat…? Ben jij.. ik kijk en zie geen bekend gezicht. Wie zoek je vraagt hij. Nou 2 kikkers van de kippenloop, zeg ik. Die zitten daar verderop en we zijn met z’n 4-en. Oh echt! Nou, dan kom ik zo naar jullie toe. Dat hebben we toen gedaan en we hebben ze gevonden, stelletje gekken (prettig gestoord). Toen zei ik tegen Wim dat ik nog wel even wilde dansen. Oh ja, jij bent echt gek. Er stond een band geweldige nummers te zingen en daar wil ik op swingen. Dat heb ik toen gedaan (en Wim ook hoor!). Komt er een man aan (70+) en geeft Wim zijn camera en komt naast me staan. Met jou wil ik op de foto! Dat jij nog zoveel energie hebt, niet normaal. Zo leuk die man. We hoopten dat Rob en Jo al over de finish waren, zodat we samen een biertje konden drinken. We wachten wel even op ze (maar wel met een biertje, hi hi) en ik blijf een beetje swingend en klappend in de lucht in het rond kijken. Komt er een man naast me staan en zegt :”er zijn klachten van de regiekamer gekomen”. “Het gaat over je oksels”. Dus ik kijk ernaar en zeg, nou dat valt toch reuze mee! Als ik daar om 4 uur ’s ochtends ook nog aan moet denken! Hij begint te lachen. Is dat je vriend vroeg hij, waarop ik zeg, nee mijn man. Wegdoen, ik ben veel leuker! Dat kan niet, hij is de leukste! Daarna zegt ie tegen Wim, als ik jou 50 cent geef, mag ik je vrouw dan kussen. En Wim zegt, jij mag het gratis en hij geeft zo een zoen op mijn mond. Oké….”Wat een energie heb jij, geweldig”. Wel heerlijk als mensen dat zeggen en ik moet zeggen dat ik ook niet moe was. Tuurlijk doet alles zeer, maar daar denk ik gewoon niet aan. Het was al half 5 en ik zeg tegen Wim laten we nog een foto gaan maken ter afsluiting. Dus wij weer naar het tentje en die hebben deze foto genomen (nu met wat biertjes achter de kiezen). Ze willen heel graag dat wij een bericht sturen over hoe wij het ervaren hebben en dan met deze foto er bij. Gaan we zeker doen! We zijn daarna naar “huis” gefietst om ons op te frissen. We hebben nog lekker chinees gegeten met elkaar wat een super gezellige afsluiter was. We hebben zo’n fijne week gehad bij hun, het zijn echt toppers met z’n allen en Ilse…ja die is in 1 woord geweldig. Om half 9 kwam onze trein en toen we instapten stond daar ineens Peter. Peter die mij in 2010 over de finish heeft gepraat. Dit is toch niet te geloven!! Hij had ook gelopen , maar we hadden elkaar niet gezien en dan nu op het allerlaatste moment. Toeval bestaat niet, nu weet ik het zeker. Om elf uur  kwamen we in Pijnacker aan en daar stond Jasper met de fiets, zodat Wim niet naar huis hoefde te lopen. Die had achteraf toch beter niet kunnen dansen, daar heeft hij nu spijt van. Thuisgekomen stonden er mooie paarse gladiolen van Edwin en Wendy, Jasper had een chocoladetaart gemaakt en Ronnie gaf een mooie bos bloemen. Ze hadden de vlag uitgehangen met schoenen eraan en de wijntjes en zoutjes stonden al klaar op tafel. Wat een thuiskomst!! Heerlijk om weer thuis te zijn. Ik mopper wel eens op ze, maar wat zijn het toch heerlijke kids.
Na een nacht in je eigen bed hebben we zaterdag rustig aan gedaan. Van vriendinnen kreeg ik het bericht, dat ik op SBS6 dansend voorbij was gekomen. Ik heb gelijk programma gemist gekeken en ja hoor, daar kwamen we. Wim en ik zijn boodschappen gaan doen en daar kreeg ik reacties dat ik op tv te zien was. Lachen toch! Om 5 uur werden we bij het Witte Huis verwacht voor een foto voor de Telstar. Leuk om elkaar te zien en de verhalen te horen. We hebben met een groepje nog wat gedronken en afgesproken dat we elkaar volgend jaar zeker weer gaan zien. Om 7 uur waren we thuis en daar hadden Edwin en Wendy een bbq verzorgd voor zijn vrienden en ons. We konden zo aanschuiven. Het was super gezellig! Nu is het zondag, lekker rustig. We gaan bijkomen van alles. Wim en ik zijn van plan om volgend jaar de 50km te gaan lopen, tenminste dat zeggen we nu. Voorlopig zit ik met dikke voeten en warmte-uitslag dit verhaal te tikken en Wim strompelt door het huis (blaren).
Voorlopig is dit even het laatste verslag en ga ik in september weer een keertje verder. Een hele lekker zomer allemaal en ga voor alles wat leuk is.
Maak van iets moois, iets bij”ZON”der moois.

Dikke kus van mij,
Yvon.