Lieve allemaal,

Het was een zware week, mentaal gezien dan. Er zijn van die momenten, dat alles tegelijk komt. Terwijl ik eigenlijk de week zo lekker begonnen ben.
Afgelopen maandagochtend had ik afgesproken met Hans, mijn schoolvriendje van de MAVO. We zouden samen weer een ommetje maken om gezellig bij te kletsen. En dan onderweg even wat drinken. Om 9 uur hadden we afgesproken en het weer zag er dreigend uit. Ik reed met een paraplu naar de afgesproken plek en Hans kwam natgeregend aanfietsen. Als het nu maar beter wordt! Het was koud en guur, maar zeker niet minder gezellig. Bij Du Midi was het tijd voor een bak koffie. Altijd leuk daar, er hangt een prima sfeer. En ja, dat we er een appelpunt met slagroom bijnamen, dat spreekt voor zich. Zo gaaf, dat je na al die jaren zo fijn over alles en nog wat met elkaar kan kletsen. We hebben dan ook een super gezellige ochtend gehad.
Dinsdag na mijn werk, was het eten en hup naar toneel toe. Ondanks dat ik er zo’n zin in had, ging het voor geen meter. Ik was mijn tekst volledig kwijt en kwam ook continue te laat op. Zo jammer!!!! Ik baal dan als een stekker, want als het bij mij niet loopt, dan klopt het verhaal niet meer. Ik was duidelijk bezig met iets anders. Ik zat met mijn hoofd bij mijn schoonzus en broer. De volgende avond zouden wij daar naartoe gaan en daar zat ik maar aan te denken. Hoe kan ik nu leuk doen, wetend dat het gezin van mijn broer zo’n verdriet heeft. Heel moeilijk. De toneelavond verliep voor meer niet vlekkeloos en is het dus maar goed dat we vrijdagavond nog een poging hebben.
Woensdagavond gingen we al om half 7 richting Nieuw Vennep. Wat was ik blij ze te zien. Ondanks dat het heel emotioneel was, was het ook erg gezellig. Het was een fijne avond, maar ik vond het moeilijk om weg te gaan, om gedag te zeggen. Wat is het soms toch hard en zwaar……

Vrijdag was het gezellig druk in de winkel, gelukkig maar. Ik kan mijn zinnen een beetje verzetten, tenminste dat hoopte ik. Maar er komen wel eens mensen in de winkel die hun verhaal kwijt moeten. En dat kan we eens iets teveel van het goede zijn. Zo zag ik ineens in de deuropening de moeder van het overleden meisje staan. Ze kwam me bedanken voor de kaart met foto die ik gestuurd had namens de kids en de leiding van “Point”. Heel aardig dat ze daarvoor even de winkel in kwam, al wist ik niet wat ik tegen haar moest zeggen. Maar ze bleef staan en begon te vertellen. Ik zei tussendoor nog dat ik het zo knap vond van haar, hoe ze erover sprak. Ik stond echt met een dichtgeknepen keel. Wil ik het hele verhaal wel horen? We hebben zeker 20 min staan praten. Ze moest duidelijk haar verhaal kwijt. Ongelooflijk dat dat in de winkel gebeurd. En je blijft er zo mee bezig. In zo’n week kan het wel net even teveel zijn.
Om half 7 was ik vrijdag thuis en het was even snel eten, want om 7 uur kon ik bij een klant 4 klapstoeltjes ophalen voor toneel. Er is altijd wel een moment in de winkel dat ik het erover heb en dan komt er spontaan een antwoord van….oh, dan kom je die van mij toch halen! Zo leuk!! Om half 8 begon de generale repetitie. Alle spullen stonden klaar en het was…. AKTIE!!! Omgekleed en wel (pruiken komen woensdag) stonden we klaar en gingen we van start. Ik zat er helemaal in en dat voelde goed. Tuurlijk zijn er altijd dingen die stroef gaan, maar ach… we zijn maar amateurtjes. Maar ik  had er zelf een goed gevoel over. Ik kon ervan genieten en dat is heerlijk!!!
Met een voldaan gevoel (het was inmiddels half 12) ging ik naar huis waar Wim en ik toe waren aan een wijntje. Maar goed 1 worden er 2 en dan is het al snel 1 uur voordat je naar bed gaat. Op zich niets mis mee, maar zaterdagochtend zouden we om 6 uur opstaan. We gingen de bloesemtocht lopen. Dan kom je toch wel wat uurtjes tekort, maar een half uurtje later dan gepland stonden we op. Om kwart over 7 zaten we in de auto en om kwart voor 9 begonnen we aan onze tocht van 30km. Jammer van het weer, dat wel. Vorig jaar was het zeker 10 graden warmer. Maar al met al hebben we maar 2x heel kort onze regencape aangehad. Het waaide ook zo hard en zolang het windje in de rug zat, was het geen probleem. Maar met tegenwind, was het best koud. Op een gegeven moment toen we iemand inhaalde, zei ik: “je waait zowat uit je broek!” waarop die vrouw zei, nou, dan maak ik een foto!! Leuk voor in mijn wandelboekje! Het is gezellig zo met al die mensen om je heen. Je krijgt enigszins het Nijmeegse gevoel, al is het niet te vergelijken. De laatste kilometers gingen we als een speer. Er liep een oude man voor ons en die denderde overal voorbij en wij klampte aan. Een heerlijk tempo had die man, bijna 7,5 km/ per uur. Niet normaal. We waren net iets eerder dan die man binnen (nog voor 2 uur!!) en toen we onze medaille op gingen halen, stond er iemand achter ons en die zei:”Lekker gelopen!” Was het die oude man (halverwege de 70 denk ik) en ik zei, wat loopt U hard zeg! Hij glunderde helemaal. Ja, zei hij, dat geslenter, daar word je alleen maar moe van. En dat vind ik zelf ook. We hebben ons zelf getracteerd op een beker vers fruit uit de Betuwe, zo ontzettend lekker. Al lopend naar de auto hebben we die heerlijk opgegeten. Onderweg kom ik nog een klant uit de winkel tegen, Hey hoi!!!!! Net terwijl ik tegen Wim had gezegd, weinig bekende dit jaar. Een heerlijke dag, echt genoten.
Vanmorgen heb ik uitgeslapen, wel tot half 11. Echt uniek voor mij, maar het heeft me goed gedaan. De rest van de dag heb ik alleen maar lui in de zon zitten lezen en kletsen. Wat lekker zo’n dag niets doen. Nog even niet denken aan de week die komen gaat, dat zien we dan wel weer.
Tot volgende week.

Dikke kus,
Yvon.

Ps. Het modebeeld deze zomer is color-block. Ook bij de bloesemtocht duidelijk zichtbaar!